از یک دیدگاه می‌توان هنرهای رزمی را به دو قسمت نرم و سخت تقسیم بندی نمود.
به یک سری حرکات و نشست‌های خاص که در هر ورزش وجود دارد که باعث آمادگی بدن و تقویت نیروی درون که در ورزشهای گوناگون به نیروی درون کی و چی و هی می‌گویند.
این نیرو از نقطهای به نام تان تین سر چشمه می‌گیرد و در تمام بدن پخش می‌شود.
ورزشهای سخت عبارت‌اند از: ورزشهایی که با جسم بیشتر سر و کار دارند مانند:آیکیدو،کاراته،نینجوتسو،تکواندو،ووشو و ...
ورزشهای نرم که با نیروی ذهن (ذن) بیشتر کار می‌کنند مانند: یوگا،تای چی
مفاهیم ذن در هنرهای رزمی
هنرهای رزمی کمابیش با مفاهیم ذن نسبت دارند، چه ورزش های نرم و چه ورزش های سخت. تا کنون صدها کتاب در مورد ذن نوشته شده است ولی تعداد کمتری از آنها به اهمیت ذن در هنرهای رزمی پرداخته‌اند. این در حالی است که هنرهای رزمی در ظریف ترین شکل خود بیش از رقابت جسمی بین دو حریف، یعنی وسیلهای برای تحمیل قدرت اراده فرد بر حریف یا وارد آوردن ضربه فیزیکی بر او می‌باشد.
در واقع ذن برای استاد واقعی کاراته،کونگ فو،آیکیدو،تای چی و دیگر هنرهای رزمی راهی برای دستیابی به آرامش روحی و روانی و استراحت فکری و عمیق ترین نوع اعتماد به نفس می‌تواند باشد. عمیق ترین و اساسی ترین هدف هنرهای رزمی این است که به مثابه ابزاری برای تعالی روحی و رشد عقلانی شخص به کار رود.نقش ذن در هنرهای رزمی تعریف ساده آن را غیر ممکن می‌سازد زیرا ذن فاقد هرگونه نظریه جامد است، از این رو ذن دانشیست درونی و از درون شخص سرچشمه می‌گیرد و برای آن هیچ توضیح خاصی براحتی نمی‌توان در نظر گرفت. ذن در هنرهای رزمی بر قدرت فکر و ارتقا سطح هوش فرد تاکید ندارد بلکه تاکید آن بر عمل شهودی است و هدف نهایی ذن آزادسازی فرد از خشم پندارهای باطل و هیجانهای عاطفی است.
